Op 1 juli is Marina Feremans 40 jaar in dienst als verpleegkundige bij WZC Bosbeekhof. Dat kunnen we niet onopgemerkt voorbij laten gaan. Marina kwam op de koffie bij Maddy, directeur WZC Bosbeekhof, en vertelde over haar ervaringen.
Wat weet je nog over je start bij Sint-Elisabeth?
Ik was een jaar op zoek naar werk voordat ik in Sint-Elisabeth aan de slag ging in 1983. Dat kan je je nu niet meer voorstellen. Een verpleegkundige kan nu overal aan de slag.
De eerste dagen liep ik mee met Zuster Irène. Ik herinner mij nog goed dat ze zei: “Allé, ga jij mij nu komen zeggen wat wij moeten doen?”. De zusters hadden hun lievelingskes die ze verzorgden. De andere bewoners waren voor de leken. Ze zijn niet meegegaan naar de nieuwbouw toen die opende in 1985. Een tweede instroom jonge medewerkers kwam ons versterken. Een aantal van die collega’s werken er nog steeds.
Welke bewoner van destijds zal je zeker bijblijven?
Gutte en Warre zal ik nooit vergeten. Dat waren 2 drinkebroeders. Ooit pikte ik Gutte dronken op uit een café. Het was niet gemakkelijk om hem in en uit mijn klein Peugeotke te krijgen (lacht).
Wat is er doorheen de jaren veranderd aan de job als verpleegkundige in het WZC?
In mijn beginjaren hadden veel bewoners maagsondes en infusen. Er was geen palliatief beleid, het thema was taboe. Samen met het beleid zijn ook de taken van een verpleegkundige geëvolueerd. Tijdens mijn eerste jaren deden wij alle activiteiten met de bewoners, omdat er nog geen animators waren. Later werd de job van verpleegkundige meer taakgericht. En nu is er weer meer tijd om aandacht te geven aan de bewoners. Er is ruimte om het menselijk aspect op te nemen.
En dan is er natuurlijk nog het digitale aspect. Toen ik startte, werd het dag- en nachtboek ingevoerd. We noteerden onze prestaties in grote bruine boeken met nomenclatuurnummer. Nu gebeurt de registratie op de computer, maar daar ben ik niet zo behendig in. Gelukkig hebben de collega’s hier begrip voor.
Jij hebt dus ook de verandering van Sint-Elisabeth naar Bosbeekhof meegemaakt.
Ja, die aanpassing vond ik moeilijk. Ik heb veel tijd nodig gehad om eraan te wennen, maar ben blij dat alles in zijn plooi is gevallen. Zo kan ik met een gerust gevoel met pensioen gaan. Het is belangrijk dat ik mijn laatste jaren met een goed gevoel kan afsluiten.
Op 1 januari 2025 ga je met pensioen. Wat ga je dan doen?
Mijn lichaam is moe na 40 jaar zorg. Het ploegensysteem weegt zwaar. Toch vind ik het belangrijk om in beweging te blijven. In de tuin werken, uitstappen maken, contacten onderhouden… Ik kijk er al naar uit!
Welke tip geef je de jonge generatie verpleegkundigen?
Geef nieuwe medewerkers de tijd die ze nodig hebben om erin te komen. Ik ben altijd mezelf kunnen blijven, heb me nooit moeten bewijzen. Er was ruimte om te groeien, en daardoor heb ik me hier altijd goed gevoeld. Nooit heb ik eraan gedacht elders te gaan werken.
Bedankt, Marina, voor je vele trouwe jaren dienst. Veel succes met de laatste loodjes en geniet binnenkort van je welverdiend pensioen!
